De kunst van het toelaten

Gedurende het proces van zelfontwikkeling kom je soms bijzondere dingen tegen. Dingen die vaak zo ontzettend voor de hand liggen dat je er overheen kijkt. Dingen die je, als je ze eenmaal hebt ontdekt, doen voelen als een blondje met de reactie “Oh zit dat zo” of je een meer geüpgrade “Eureka” gevoel geven.
Zo heb ik laatst tijdens een coachingsessie een hele belangrijke ontdekking over mezelf gedaan en daarmee een wezenlijke les geleerd: je kunt jezelf niet altijd geven wat je nodig hebt. Misschien vertel ik jou niets nieuws, want heb je dit licht al eerder in je leven gezien. Maar ik ben altijd in de volle overtuiging geweest dat je je niet afhankelijk moet opstellen van een ander en dat je nooit van een ander kunt houden als je niet eerst van jezelf houdt. Met andere woorden: als jij een gapende leegte voelt in jezelf, omdat een bepaalde wezenlijke behoefte in je vroegere leven niet vervuld is, kan die leegte nooit door een ander gevuld worden. Het kwam voor mij echter als een totale schok om te ontdekken dat je dat gat blijkbaar ook zelf niet kunt vullen, hoe hard je het ook probeert. Want als jij in het verleden als overlevingsstrategie besloten hebt om voor jezelf te zorgen en alles alleen te doen (omdat een ander het niet doet) en vanuit die strategie een muurtje om jezelf heen hebt gebouwd (omdat je niemand echt vertrouwd behalve jezelf, maar vooral omdat je niet gekwetst wilt worden door een ander wellicht ten onrechte te vertrouwen), als je anderen via dat muurtje en de gedachte “ik doe het wel alleen” van je afduwt en je maar doorgaat en doorgaat en werkt, werkt, werkt en zo enorm hard je best doet om jezelf de waardering en liefde te geven die je als kind zijnde nooit van je ouders hebt gekregen, dan heb ik nieuws voor je…HET WERKT NIET.

Je kunt een boterham eten wanneer je trek hebt, drinken pakken zodra je dorst krijgt, kleding kopen als de koude rillingen je over het lichaam lopen, gaan wandelen als je behoefte aan beweging hebt, gaan slapen als je moe bent en een komische film opzetten als je even lekker wilt lachen, maar jezelf de liefde, waardering en warmte geven die je als kind gemist hebt van je ouders, dat lukt niet. Proberen het te krijgen van een nieuwe liefde of via materiële goederen werkt evenmin. Als dat is wat je al jaren aan het doen bent, kun je beter stoppen, want je wordt er niet gelukkiger van.

Hoewel ik dit altijd heb geweten, ben ik toch in de val gelopen en kwam het inzicht als een klap in mijn gezicht. Heb ik het dan zo mis gehad? Wat blijft er over als een ander je niet kan geven wat je nodig hebt, maar jij blijkbaar zelf ook niet? En toen daagde de oplossing als een zonnestraaltje aan de hemel: je kunt jezelf geven wat je nodig hebt door anderen toe te laten. Zolang je jezelf isoleert, kun je niet ontvangen wat anderen jou te bieden hebben. Zodra je ervoor kiest om je muurtje te doorbreken en anderen toe te laten stel je je open voor alle aandacht, liefde, warmte en waardering die de wereld jou te bieden heeft. Als je hiermee tot het besef komt dat deze houding je jaren van je leven gekost heeft is dat even slikken, maar het inzicht dat je gedaan hebt wat je deed uit bescherming voor jezelf en omdat je gewoonweg destijds niet beter wist is je eerste stap naar de liefde en waardering, waarnaar je zo lang hebt gezocht.

“Eureka!”

Groetjes, Wanda

Ik ben benieuwd of jij jezelf (of anderen) herkent in dit artikel en ontvang graag je reactie.