Hoe zou het zijn om een blog te beginnen vanuit een underdog positie? Eens niet als de succesvolle ondernemer en coach die anderen leert succesvol te zijn, zichzelf als merk te profileren en 6 nullen te verdienen? Maar als de worstelende ondernemer en coach die juist middels haar ervaringen andere vrouwen wil inspireren het anders te doen. Zichzelf te bevrijden van het juk van hun leven. Zien en erop leren vertrouwen dat het leven zoveel meer is dan wat je ziet. 
Ik zal niet blijven hangen in vaagheden, ik zal mezelf een gezicht en een stem geven. En daarbij volledig eerlijk zijn en me kwetsbaar opstellen, omdat ik geloof dat kwetsbaarheid kracht is en je pas het leven kunt creeren dat bij je past, als je volledig uitkomt voor wie je bent. Met al je minnetjes en plusjes, hoe spannend dat ook is.
Mijn naam is Wanda Klomp en de waarheid is dat ik niets meer te verliezen heb. Dat klinkt dramatisch, maar eigenlijk is het het tegenovergestelde: het is een nieuw begin. En zo kijk ik er ook naar, omdat ik geloof dat alles in het leven voor een reden gebeurt. Dit heeft mij moeten gebeuren om mij mentaal klaar te stomen voor het eindelijk waarmaken van mijn dromen, om eindelijk vanuit mijn hart en ziel te gaan leven en het leven te omarmen als het paradijs op aarde dat het is.
Vrees niet, ik ben geen zweefteef en ik probeer je niet te bekeren naar een of ander geloof. Ik geloof niet in godsdienst. Ik geloof in jou en in mij en in wat wij mensen allemaal in huis hebben om het leven te leiden waar we van dromen. Dat het leven geleid moet worden en niet geleden (als je begrijpt wat ik bedoel).
Mijn hele leven ben ik op zoek geweest naar wie ik ben en wat bij mij past. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1,5 jaar oud was en ik ben zonder vader opgegroeid en grotendeels door mijn oma opgevoed. Ik heb al heel jong geleerd emotioneel voor mijn moeder te zorgen en mijn hart diep in te graven. Ik vermoed dat ik daarom geen idee had van wie ik was en wat bij mij paste, maar dat vermoeden is pas achteraf gaan leven. Voor mijn gevoel heb ik een prima jeugd gehad. Ik heb alles kunnen doen wat ik wilde en kwam niets te kort (behalve emotionele aandacht, knuffels, de bevestiging dat ik geliefd en waardevol was, alles kon doen wat ik maar wilde en het daarbij horende positieve, sterke zelfbeeld dat elk kind nodig heeft om uit te groeien tot een stabiele, gelukkige volwassene). Pas toen ik in aanraking kwam met andere kinderen, besefte ik me hoe anders ik was en toen ik de bewuste keuzes omtrent mijn toekomst moest maken kreeg ik het pas echt moeilijk. Hoewel de meeste mensen pas beginnen met het zoeken naar zichzelf als ze de 30 zijn gepasseerd, begon die zoektocht voor mij al op mijn 19e, met alle gevolgen van dien.
Toen tijdens het 1e jaar van het HBO (Boekhandel & Uitgeverij) bleek dat ik niet op de juiste plek zat, omdat mijn rekenvaardigheid te wensen overliet (en ik overduidelijk aanvoelde dat alle leerlingen daar hoorden, behalve ik) ben ik gestopt met school. Ik heb toen nog een andere opleiding geprobeerd (Schoonheidsspecialiste), maar omdat ik me tussen die meiden al helemaal een vreemde eend in de bijt voelde ben ik op jonge leeftijd fulltime gaan werken om er via de betaalde weg achter te kunnen komen wat bij mij past. Via een diverse loopbaan (van kamermeisje naar corporate recruiter) , veel deeltijd studies en heel veel teleurstellingen (stompen in mijn maag in de vorm van ontslagen en reorganisaties), heb ik heel veel geleerd. Over hoe bedrijven functioneren, hoe de maatschappij eruit ziet, maar vooral over hoe ik niet kan functioneren en wat niet bij mij past. Bij elke deuk in mijn toch al wankele zelfvertrouwen, raapte ik mezelf weer op, drong mijn gevoel naar de achtergrond, zette mijn ego op de voorgrond en vocht ik door (nog meer leren, mezelf nog beter presenteren, nog harder mijn best doen), totdat ik letterlijk en figuurlijk niet meer kon. Ik was op. Het was OF doorgaan en dood gaan of stoppen en totaal iets anders gaan doen. De keuze was duidelijk en de oplossing lag voor de hand: Ik zou bij mijn moeder in dienst gaan en mijn weerstand tegen het hondentrimvak aangaan. Als ik mezelf de kans gaf en het leuk bleek te vinden zou ik de trimopleiding gaan doen en de zaak van mijn moeder overnemen en daarnaast zou ik een opleiding tot life coach gaan volgen. Ik was “bij toeval” bij een coach terecht gekomen en via die coach kwam ik in aanraking met iemand anders, die mij mijn eerste reading gaf. Die reading was het begin van mijn levensweg, in die zin dat het mijn hart een beetje opende. De reader vertelde namelijk dat ze mij zag lopen in een prachtig kleurrijk bloemenveld en dat ik daar mensen in aan het rondleiden was. Ze zei dat ik alle onderdelen van het veld in detail kende en er eeuwig over kon vertellen, omdat ik de tuin aangelegd en alle bloemen zelf gepland had. Volgens haar stond de tuin metafoor voor het leven en was ik een soort levenscoach. Ik vond dat beeld zo indrukwekkend en mooi dat ik het woord “levenscoach” mentaal parkeerde en dus toen ik opnieuw een beslissing moest maken over mijn toekomst wist ik dat ik een opleiding tot levenscoach wilde doen. Die opleiding voelde als een warm bad en hoewel ik als geoefende, koude kikker, moeite had die warmte toe te laten, is het life coaching zaadje in mij gaan groeien, waardoor ik uiteindelijk (na jaren) het contact met mezelf weer gevonden heb.
Zo gezegd, zo gedaan, maar toen ik beide opleidingen afgerond had en mijn moeder de zaak nog niet wilde loslaten, moest ik opnieuw een keuze maken over mijn toekomst. In die tijd gaf ik al af en toe een trimworkshop aan iemand die wilde leren haar eigen hond te trimmen en omdat dat me zo goed af ging en ik zo mijn coaching skills kon combineren met het trimmen, besloot ik iets totaal nieuws in de markt te zetten: Waterhonden & Labradoodle trimworkshops voor baasjes.
Dat bleek een gouden greep en het begin van mijn eigen bedrijf. Ik lanceerde mijn website en kreeg klanten, in het begin nog in de trimsalon van mijn moeder, maar toen dat niet praktisch meer was ging ik op zoek naar een eigen plek. Een tijd lang werd ik als het ware geleefd door een innerlijke drang. Ik kon het niet verklaren, maar voelde gewoon dat ik bepaalde dingen MOEST doen. Het opzetten van mijn eigen bedrijf en tegelijkertijd zoveel mogelijk coaching opleidingen en persoonlijke ontwikkelings cursussen volgen. Ik vond een prachtig, maar duur huurpand en moest weer een beslissing nemen. Zodra ik besloot in het diepe te springen, met alle onzekerheden van dien begon mijn leven te stromen.
Wel merkte ik al heel snel dat ik vanuit mijn enthousiasme, drang naar geld en het pleasen van klanten, heel hard, vaak en lang kon werken, maar dat mijn lichaam ging protesteren. Na in 6 weken tijd 2 x door mijn rug te zijn gegaan en 2 weken non-actief te zijn, besloot ik het rustiger aan te doen. Even had mijn gevoel gewonnen.
Ik denk dat zo’n 2 jaar doorging. Toen begon mijn oude patroon van vechten weer de kop op te steken. Ik voelde steeds meer dat ik een deel van mezelf verwaarloosde. Het hondentrimmen voelde als oppervlakkig, terwijl er voor mij een diepere betekenis achter zat, maar die kon ik lange tijd niet onder woorden brengen. Ondertussen nam mijn ambitie weer de overhand, volgde ik de ene succes coach na de andere en wilde ik mijn bedrijf groter maken. In plaats van eerst een goede basis neer te zetten, wilde ik de mooiste en beste website, spullen verkopen via een webshop. Eerst in het Nederlands, maar als snel ook in het Engels en ook voelde ik de innerlijke drang om instructievideo’s te maken. Ik zocht leveranciers in het buitenland, de meest unieke hondenspullen om te verkopen en besteedde handenvol geld aan het professionaliseren van mijn bedrijf. Ik schreef blogs, nieuwsbrieven, postte foto’s op social media, maakte een ebook in beide talen en was druk met van alles en nog wat. Hoe drukker ik was en des te meer de tijd vorderde, des te groter het gat in mij werd: dat gevoel dat ik het grootste deel van wie ik was (mijn intellectuele, spirituele, vrouwelijke, coaching kant) verwaarloosde.
Ik ging op de automatische presteer piloot, mijn control freak nam over. En mijn bewuste, gevoelige, vrouwelijke kant stond aan de zijlijn, de boel gade te slaan en te wachten tot ze eindelijk weer aan bod zou komen. Ik wist dat ik vrouwen wilde coachen, maar vond dat ik er nog niet klaar voor was. Dat ik nog niet genoeg wist, niet genoeg te bieden had en misschien had ik daar gelijk in. Maar het feit dat ik mijn mannelijke, praktische, commerciele kant alle ruimte in liet nemen veroorzaakte een enorme rusteloosheid en ontevredenheid in mij die ik op een gegeven moment niet meer kon inhouden.
Toen ik ca 3 jaar bezig was begonnen de kwartjes langzaamaan te vallen. Alle succes en persoonlijke ontwikkelingstrainingen gaven mij op een gegeven moment het inzicht dat ik al mensen aan het coachen was. Dat het werken met de honden meer was dan het leek. Dat het niet ging om de vachtverzorging, maar om het zelfredzaam maken van vrouwen en het verbeteren van de band met hun hond. Om natuurlijk leiderschap en het gebruiken van de hond als spiegel voor je eigen denk- en gedragspatronen. Dat de hond in feite een middel is om in contact te komen met je eigen natuur.
Op dat moment had ik moeten stoppen en hoeveel nieuwe ideeen ik er ook bij kreeg, op het gebied van coaching en zelfredzaamheid en hoe ik de honden daarbij kon inzetten: ik was te onzeker. Ik maakte mezelf te klein, dacht dat niemand op mij zat te wachten en schuilde dus in wat ik het beste kon, in wat mensen van mij verwachtten en wat mij gemakkelijk afging…maar de rusteloosheid en ontevredenheid bleven en groeiden.
Wat doe je als je van huis uit een groot minderwaardigheidscomplex hebt en succes hebt, met specialistische kennis die maar weinig mensen delen? Je gaat overcompenseren. Ik beschouwde mezelf als uniek, merkte om me heen dat baasjes de verkeerde adviezen kregen van andere zogenaamde experts en werd daardoor steeds stelliger in mijn waarheid. Tot grote irritatie van anders denkenden. Op een gegeven moment kreeg ik een dreiging van iemand die vond dat ik mij enkel richtte op de negatieve eigenschappen van Labradoodles (klitten en vilt). Of het een fokker was of een hondentrimmer weet ik niet meer, maar zij beweerde dat ze ervoor zou zorgen dat ik al mijn klanten zou kwijt raken en hoewel ik mijn oren daarvoor probeerde te sluiten, werd er een zaadje in mij gepland.
En snel daarna merkte ik dat het aantal klanten terugliep, dat ik moeite moest gaan doen om aan klanten te komen en dat mensen moeilijk gingen doen over mijn prijzen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, dus ik veranderde mijn aanbod, kwam met nieuwe diensten, die vervolgens of niet aansloegen of niet goed voelden voor mij, waarna ik ze weer introk en de zelfdestructie begon.
Dat was het echte moment waarop ik had moeten stoppen, maar de control freak in mij wilde niet opgeven en meer dan ooit begon ik acties vanuit mijn hoofd op te zetten. Te denken vanuit wat ik dacht dat de klanten van mij wilden i.p.v. hoe ik wilde werken. Waar mijn gevoel stukje bij beetje was teruggekeerd, sloot ik het weer volledig op, omdat ik eigenlijk enorm bang was om alles waar ik zo hard voor gewerkt had kwijt te raken en dat niet wilde voelen.
Als de angst zo groot is en je vanuit je verstand er alles aan doet om die angst niet uit te laten komen, richt je al je energie op wat je niet wilt en hoewel ik dit patroon achteraf zo goed herken, omdat mijn hele dagboek uit mijn loopbaan er vol mee staat, wilde ik me destijds niet laten kennen en bleef ik rare sprongen maken. Op een gegeven moment voelde ik dat ik eigenlijk mijn huurcontract niet opnieuw met een jaar moest verlengen en hoewel ik er diep en lang over nadacht, won mijn trots (of eigenlijk angst om alles kwijt te raken) het van mijn hart, waarna ik het moeilijkste jaar ooit in ging.
Ik heb mezelf volledig gesaboteerd. Door niet te luisteren naar mijn gevoel, door van kleins af aan absoluut geen idee te hebben van de waarde van geld en daardoor mijn administratie maar al te graag volledig overliet aan de boekhouder, door de overtuigingen te hebben dat “anderen mijn lot bepalen”, “ik de dingen moet doen, zoals ik denk dat het hoort”, en “geld niet van mij is” , door me vanuit mijn minderwaardigheidscomplex aan te trekken wat anderen van mij vinden en door uiteindelijk bang te zijn om alles te verliezen wat mij “zekerheid” gaf: mijn bedrijf, mijn klanten, mijn uniekheid, mijn geld, mijn vriend, mijn ouders en iedereen die mij een grote loser zou vinden en niks meer met mij te maken zou willen hebben.
Ik heb mijn angsten doorleefd: de momenten van totale paniek elke keer dat ik een rekening moest betalen en mijn bankrekening zag slinken tot nulpunt (wat voor mij gelijk stond aan doodsangst), de momenten dat ik al jankend aan mijn vriend moest toegeven (van wie ik absoluut financieel onafhankelijk wilde zijn) dat ik de hypotheek niet zou kunnen betalen en dat ik met mijn staart tussen mijn benen mijn moeder om steun moest vragen voor als mijn vriend me het huis uit zou schoppen. Ik heb van kleins af aan het beeld meegekregen van mijn moeder, om van niemand afhankelijk te zijn, sterk te zijn en vooral niet je gevoelens te laten merken.
Ik ben mijn leven lang sterk geweest, heb me onafhankelijk opgesteld en mijn gevoelens daarbij opgesloten, waardoor ik nooit hechte banden met mensen kon aangaan. Ik probeerde alles te doen, wou niemand om hulp vragen en uiteindelijk werd ik gedwongen om dit allemaal los te laten.
Ik werd gedwongen kwetsbaar te zijn, afhankelijk te zijn, me open te stellen, naar de mensen om me heen en naar mijn klanten, alles los te laten wat ik had en mijn grootste angsten in de ogen te kijken.
Jaren geleden, net na mijn coaching opleiding deed ik een Hondenspiegel training, om als coach te leren werken met honden. Ik kreeg toen de opdracht om een Ierse Wolfhond van 1 jaar (ik ben opgegroeid met honden, maar altijd van middenslag formaat, dus voor grote honden was ik destijds een beetje bang en dan krijg je een Ierse Wolfshond puber toegewezen om mee te werken) zonder geluid te maken aan het spelen te krijgen. Dit lukte, maar op een gegeven moment had de hond mij in de houtgreep en lag te knagen op mijn onderarm wat ontzettend zeer deed. Hoe ik ook aan het worstelen was, hij liet niet los en ik raakte hoe langer, hoe wanhopiger. Tot de coach zei dat ik me moest overgeven, waarna ik haar in eerste instantie voor gek verklaarde. Het voelde voor mij zo tegenstrijdig om me over te geven aan wat ik juist NIET wilde, ik dacht dat hij me dan alleen maar meer zeer zou doen. Maar omdat mijn aanpak niet werkte besloot ik te luisteren en liet ik mezelf helemaal slap worden (hoe eng dat ook was) en wat er toen gebeurde leerde mij de grootste les in mijn leven: de hond liet los en liep weg. Zomaar. Moeiteloos.
Ik heb me over gegeven. Aan mijn grootste angsten, hoe eng ik dat ook vond en wat bleek? Mijn partner had begrip en onze band werd alleen maar sterker, mijn moeder troostte me en zei dat ik altijd bij haar terecht kan, waardoor ook de gevoelsband met haar beter is geworden en het loslaten van mijn bedrijf en elimineren van mijn kosten, heeft me na wat weerstand, heel veel rust gegeven.
Na alle dagelijkse stress die ik 2 jaar lang voelde, zodra ik wakker werd en die me gevoelsmatig naar de keel greep, ben ik nu dan wel blut, maar voel ik voel me vrijer dan ooit. En eindelijk heb ik de ruimte om mijn gevoel te volgen. Mijn dromen waar te maken.
Als ik terugkijk op mijn leven zie ik de rode draden die mijn levenslessen vormden. Ik geloof dat alles voor een reden gebeurt en dat het leven meerdere boodschappen in zich draagt. En dat als je die boodschappen kunt zien en herkennen, dat je de tools in handen hebt om het leven te creeren dat echt bij je past. Bij wie je in wezen bent.
Ik heb geleerd dat het leven geen worsteling hoeft te zijn. Dat de hele maatschappij gevestigd is op het principe van 40 uur werken om te kunnen leven en leven om te kunnen werken, maar dat het ook anders kan en dat het leven vreugdevol, simpel en moeiteloos kan zijn, als je je angsten maar durft aan te gaan.
Juist vanuit onze angsten doen we dingen die tegen ons gevoel in gaan. Maar die angsten worden gevoed door je ego en niet door je hart. Want je hart is een en al liefde, vreugde en moeiteloosheid. Je ego brengt twijfel, onzekerheid, verwachtingen, controle en alles in je leven waarvan je probeert weg te vluchten. Het leven is geen vlucht, het leven is genieten, paradijs. Je hoeft het enkel te omarmen, toe te laten, hoe eng dat ook is. Maar angst, heb ik zelf bewezen, bestaat enkel in je hoofd. Zodra je durft te luisteren naar je hart is er enkel nog geluk. En leven met een grote L.
Dit is mijn levensverhaal in het kort, tenminste de grote lijnen ervan. Hoewel ik nu 40 ben, heb ik voor mijn gevoel al een heel leven achter de rug. Een leven vol verhuizingen, een diversiteit aan banen, opleidingen, ervaringen en vooral een emotionele achtbaan aan angsten, onzekerheden, gevoelens van hoop, teleurstellingen en positiviteit.
Ik kan met zekerheid zeggen dat ik nu snap hoe het leven werkt en met 40 jaar beschouw ik dat als een cadeau. Omdat ik mijn lessen geleerd heb en het de komende 40 jaar anders kan doen. Ik sta letterlijk op een tweesprong in mijn leven en kies nu voor de simpele, moeiteloze weg. En ik wil jou op die weg voorgaan. Jouw voorbeeld zijn voor hoe het ook kan, door ook dat te doorleven. Het effortless living experiment. Back to life. Het echte leven, vanuit hart en ziel. Life as life was meant to be. Ik geloof dat je alle dromen die je hebt kunt waarmaken, hoe groot ze ook zijn, simpelweg omdat je ze hebt. Dat je ze hebt betekent dat je ook de potentie hebt om ze te realiseren. Ik heb hele grote dromen. Dromen die waarschijnlijk te groot zijn voor dit kleine landje en toch kom ik voor ze uit. Omdat ik voel dat alles mij naar dit punt geleid heeft. En ik heb mijn levensverhaal tot nu toe als bewijs. Iemand zei laatst tegen me dat God de zwaarste lasten laat dragen door de beste leerlingen en als iemand’s leven zwaar was, was het de mijne wel. Maar dat is verleden tijd. Ik neem je graag mee op mijn weg naar moeiteloosheid. Te beginnen met het elimineren van alle zwaarte. Volg je me? Dan heel graag tot de volgende blog, die een stuk korter zal zijn, dat beloof ik je.
En als je je in mijn verhaal herkent en ook op zoek bent naar het licht in jouw duisternis? Als je het vechten en overleven zat bent en klaar bent om je leven te gaan LEIDEN? Of als rust wilt in je stressvolle bestaan? Neem dan contact met me op voor een gratis vrijblijvende creatiesessie.
Liefs, Wanda
Laat wat van je horen