Ben jij aan het leven of aan het overleven?

Leven vanuit je verstand

“I’m a surviver, I’m not gonna give up, I’m not gonna stop, I’m gonna work harder….”

Voor zolang ik me kan herinneren is dit mijn levensmotto geweest. Eerst volledig onbewust, later me er pijnlijk bewust van, maar zonder de juiste inzichten te hebben om er verandering in te kunnen brengen.

Ik ben een loner, een buitenbeentje. Doe alles altijd net of totaal iets anders dan de anderen en houd er een bijzondere levensfilosofie op na die door veel mensen als wartaal wordt bestempeld.

Mijn hoofd is mijn grootste vriend en mijn grootste vijand. Het heeft me gebracht tot waar ik nu ben en me door de grootste uitdagingen in mijn leven geloodst.

Maar het heeft mijn hart overschaduwd, mijn gevoelens overschreeuwd en mij lange tijd ervan weerhouden te weten wie ik ben en waar ik gelukkig van wordt.

Basisvoorwaarden voor een gezond zijnsgevoel

Als een baby ter wereld komt is het volledig puur en in contact met zijn zijn.

De warmte, geborgenheid, liefde, fysieke en emotionele aandacht van de ouders geven hem het gevoel (de bevestiging) dat hij er mag zijn, dat hij geliefd en gewild is en geaccepteerd wordt voor wie hij is.

Dit en alle basisvoorwaarden (eten, drinken, kleding, onderdak) zijn alles wat hij nodig heeft om op te groeien tot een gezond kind met een positief zelfbeeld, genoeg zelfvertrouwen en een idee van richting in het leven. Het leven met de grote L kan dan beginnen.

Beetje simplistisch uitgedrukt, maar de boodschap klopt. Toch?

Voor mij voelt het alsof ik ter wereld kwam om te overleven.

Toen ik 1,5 jaar jong was zijn mijn ouders gescheiden, waarna ik mijn vader nooit meer gezien heb.

Ik ben door twee sterke vrouwen opgevoed (mijn oma en later mijn moeder) die hard werken als de norm beschouwden en een flinke muur om hun hart gebouwd hadden. Voor elkaar en voor de wereld.

Met een afwezige vader en een in eerste instantie emotioneel afwezige moeder en later fysiek afwezige moeder heb ik weinig fysieke liefde ontvangen of de bevestiging gevoeld dat ik er mocht zijn.

Niet dat ik iets te kort kwam hoor. Mijn oma was er voor mijn gevoel altijd, ik kreeg alles wat ik nodig had en heb altijd prettige herinneringen gehad aan de tijd bij mijn oma.

Ik heb in mijn jeugd nooit het gevoel gehad dat ik iets (of een vader) miste, maar het gevoel dat ik er mocht zijn kende ik niet en wie IK was en wat ik wilde wist ik niet.

Zoeken naar wie je bent

Zonder een weten wie je bent, dool je als het ware doelloos rond in het leven.

Eenmaal in de maatschappij heb ik me nooit ergens op mijn plek gevoeld. Op school niet (Ik was niet populair en dat ik een bril met jampotglazen droeg hielp ook niet) en in het bedrijfsleven al helemaal niet.

Dit leidde tot een spoor van vernieling in de vorm van voortijdig afgebroken studies, de ene na de andere baan, teleurgestelde ouders en een groot innerlijk gevoel van falen.

Maar juist als alle krachten je tegen werken, word je gedwongen om de kracht uit jezelf te halen.

Met zo’n rampenscenario als start vraag je je af waarom ik geen burn-out heb gekregen of in een zware depressie ben beland.

Maar juist als alle krachten je tegen werken, word je gedwongen om de kracht uit jezelf te halen. En als de wereld in duisternis gehuld is, waardeer je de lichtpuntjes des te meer.

Mijn ambitie en “kleine weten” dat er meer voor mij in het verschiet lag, leidde me op een speurtocht door werknemersland en de wereld van deeltijd studies.

En pas toen de man met de hamer kwam (in mijn geval het zoveelste ontslag, waarna ik echt voelde “dit wil ik niet meer”) en ik koos voor mezelf, begon mijn leven de goede richting op te stromen.

Vervolgens herhaalde ik mijn patroon van overleven door zelfstandig ondernemer te worden, wat een vergrootglas legde op mijn persoonlijke ontwikkeling.

En pas nu ik 40 ben zie ik het grotere plaatje.

Het grotere plaatje

Het leven is magisch.

Met al zijn ups en downs, is het net alsof het universum ons gedurende ons leven alle middelen verschaft om het leven te creëren dat het beste bij ons past. Van jongs af aan vullen we middels diverse ervaringen onze rugzak met alle kwaliteiten en capaciteiten die we nodig hebben om ons levensdoel te vervullen. Elke ervaring leert ons iets nieuws over onszelf en juist de diepste dalen in ons leven bieden ons de gelegenheid om de grootste krachten in onszelf aan te boren.

Dit is waarom de meeste succesvolle personen eerst half of heel aan de grond hebben gezeten, voordat ze hun imperium opbouwden.

Ze hadden de juiste intrinsieke motivatie nodig.

En vaak zijn we zo gehecht aan onze comfort zone dat alleen een daad uit pure wanhoop ons daaruit kan katapulteren.

Als je het leven beschouwt als een aaneenschakeling van kansen, zul je die kansen veel eerder herkennen.

Baan je eigen pad

In mijn zoektocht naar wat bij mij past heb ik zoveel wegen bewandeld, zoveel ervaringen en capaciteiten opgedaan dat ik nu ik 40 ben al die kennis en vaardigheden kan toepassen.

Hoe chaotisch je leven ook verloopt en hoe zeer je ook het gevoel kan hebben dat je de weg kwijt bent en dat het nooit iets zal worden met jou: er is altijd dat grotere plaatje dat je in eerste instantie niet ziet.

Ik was altijd op zoek naar het plaatje van dat wat bij mij paste, maar dacht daarin aan wat ik al kende.

Zo werken onze hersenen.

Bij het zoeken naar de juiste klik kijken we in de mentale archieven van alles wat we al kennen, in de hoop op herkenning.

Maar het leven treedt juist vaak buiten de gebaande paden en zolang je in hokjes blijft denken zie je de oneindige mogelijkheden niet die buiten die kaders verscholen liggen.

Ik was vroeger een echte Star Trek fan en zoals captain Kirk zei: “We will go where no man has gone before”, zo geloof ik ook dat je naar het leven moet kijken.

Denk in je eigen kaders. Creëer je eigen mogelijkheden. Baan je eigen pad.

En het leven helpt je precies te vinden wat bij je past.