Ik erger me niet vaak aan mensen, maar waar ik echt niet tegen kan is asociaal gedrag, wat in mijn overtuiging zoveel betekent als geen rekening houden met andere mensen. Stel je eens een rustige, groene, ruim opgezette nette woonwijk voor, waartussen één huis opvalt door de rommel in de voortuin en fietsen die zodanig schots en scheef geparkeerd staan, dat voorbijgaande auto’s moeite hebben om zonder schade te veroorzaken langs die fietsen te rijden. Daar erger ik me aan. Verplaats je nu eens naar een mooie, zomerse zondagmiddag. De bewoners van diezelfde woonwijk zitten heerlijk buiten in hun achtertuin te genieten van een goed boek, de zon op hun hoofd en de kwetterende vogeltjes, totdat opeens vanuit hetzelfde opvallende huis schallende muziek, hard geschreeuw en het luidruchtige geluid van een opgevoerde brommer de rust verstoort, waardoor het mooie, meeslepende verhaal uit het boek acuut verandert in een horrorverhaal. Dit verhaal werkt misschien op je lachspieren, maar is voor mij de pijnlijke realiteit. En waar gaat het nu eigenlijk om? Want de situatie is zoals het is, maar mijn reactie op hoe het is maakt de situatie ondraaglijk.
Wie bepaalt hoe een ander zou moeten leven? Wie heeft de term asociaal bedacht en vanuit welke opvattingen? Wie bepaalt wat hoort en wat niet hoort? En waarbij dan?
Onlangs heb ik een heel interessant boek gelezen: Spiegelogie, geschreven door Willem de Ridder. Dat uitgaat van het idee dat de hele wereld en wat jij aanschouwt en meemaakt een spiegel is voor hoe je jezelf ziet of voelt. De eigenschappen die ik bewonder in een ander, zijn waarschijnlijk de eigenschappen die ik in mezelf ook prijs, of die ik voor mezelf ambieer. De neigingen in een ander die mij enorm irriteren triggeren hoogstwaarschijnlijk de neigingen die ik in mezelf verborgen heb; die ik niet wil zien, vanwege een bepaalde belemmerende overtuiging die ik erover heb. Wellicht betreft het een karaktereigenschap die mij als kind negatieve aandacht opleverde, waardoor ik ter plekke besloten heb om dat deel van mezelf niet meer aan de buitenwereld te laten zien.
Als je kunt erkennen dat de wereld is, zoals jij haar ziet. Dat jouw perceptie gevormd wordt door jouw werkelijkheid. En dat jouw werkelijkheid gevormd wordt door hoe jij over de dingen denkt, afhankelijk van je ervaringen, emoties en overtuigingen kun je de wereld gebruiken als een spiegel voor jezelf. Als jij recht in die spiegel durft te kijken en ziet wat die spiegel jou wil vertellen (wat jouw mening over anderen zegt over jou) gaat er een wereld voor je open.
Welkom in je nieuwe waarheid.
Groetjes, Wanda
PS. Wil je weten hoe je veel kunt “leren van anderen”? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief en ontvang maandelijks leuke, praktische en vooral krachtige zelfcoaching tips & tools.
Laat wat van je horen